WIM VAN DER BURGT op de GREBBEBERG, 10 mei 1940

IBIS ET REDIBIS   “ Gij zult gaan en gij zult wederkeren ”  is de spreuk op de plaquette achter in de St. Willibrorduskerk van Mill.

Onder de oorlog 1940/45 liet pastoor Rath  dit gedenkteken plaatsen  uit dankbaarheid, dat alle weggevoerde  parochianen uit de kampen in Duitsland waren teruggekomen.  Niet alleen de burgers, die rond 10 mei  1940 door de nazi’s waren weggevoerd; ook de militairen, de dienstplichtige soldaten waren heelhuids weer thuis.

Bij Wim van der Burgt had het wel even langer geduurd. Terwijl al direct na de capitulatie velen enkele dagen later thuis waren en de krijgsgevangenschap hooguit 14 dagen duurde,  bleef Wim van der Burgt maar liefst 9 weken weg.  9 Weken, meer dan 2 maanden,  zonder dat de familie iets van hem hoorde.

Wim van der Burgt als
dienstplichtig militair in
de mobilisatie van 1939/40

“Ze hebben sienen trouwring gevonden”  Zo kwamen de geruchten op gang. Wim van der Burgt was nog steeds niet teruggekeerd uit  een krijgsgevangenkamp en waar hij zat wist niemand.  Wim was door de Duitsers na de slag op de Grebbenberg afgevoerd.

Hij had moeten vechten tegen een overmachtige vijand, die banger was van de wilde dieren door Ouerhands Dierenpark  losgelaten dan voor het Nederlands leger (werd gezegd !)

Voor Dina van der Burgt - Habraken was dat geen bewijs, dat Wim nog leefde. Wim droeg geen trouwring. Zijn strijdmakker Bert Berends was allang thuis,  zat toevallig in een andere loopgraaf. Wim had pech, hij was met  een  ander stel soldaten, diep Duitsland ingevoerd, maar hij was gelukkig niet de enige dienstplichtige, die dit overkwam. Zijn vrouw Dina was moedig, maar ze stond er wel alleen voor met haar kinderen.

Het peloton van Wim van der Burgt
in 1940 (boven 4e van rechts)

Ondertussen zat Wim niet in een Colditz kamp, maar werkte bij een boer aan de Poolse grens. Proberen te vluchten uit een Colditz-krijgsgevangenkamp  betekende de dood. Bij een nazi-boer werken en de luierik uithangen was hetzelfde. Je kreeg bijna niet te eten maar je had ook geen enkele kans om weg te komen,  geen enkele kans. Na 9 weken werden ze plotseling vrijgelaten.  Nauwelijks in Nederland belde Wim vanuit Nijmegen op. Hij was vrij.  In Oldenzaal was hij de grens overgekomen. Met zijn motor heeft Tien Verbruggen hem opgehaald !

IBIS ET REDIBIS, NUNQUAM PERIBIS IN BELLO  “Gij zult gaan en gij zult wederkeren, nooit zult gij ten ondergaan in oorlog”

Ondertussen bereidde Pastoor Rath een herinnering voor in de vorm van een plaquette achter in de kerk. Uit Dankbaarheid; Jo Uiterwaal uit Utrecht  was de vormgever  en modelleerde de tekst.

Mill/Wijchen,  19 maart 2015.
Henk van de Weem

Kamergenoten van Wim van der Burgt tijdens de mobilisatie van 1939/40 (1e rij links naas de kok in het wit)